





In de volkstelling van 2005, uitgevoerd door het Nationaal Administratief Departement van de Statistiek, bestonden de inheemse gemeenschappen uit 1,3 miljoen personen, waarvan bijna 680.000 (49,5%) vrouwen waren. Zij vertegenwoordigen een 3 procent van de vrouwen van het land. De Nationale Inheemse Organisatie (ONIC in zijn Spaanstalige afkorting), spreekbuis van 80 procent van de organisaties, komt in een parallelle telling uit op drie miljoen, meer dan het dubbele van de officiële telling (ElPais, 2017[1]).
De Emberá, een van de meer dan tachtig etnische gemeenschappen die in dit land wonen, telt in Colombia ongeveer 250.000 personen (2) (ElPais, 2017[3]). Hun vrouwen, zoals de meeste vrouwen van inheemse groepen in Latijns-Amerika, ondergaan discriminatie om hun geslacht, etnische afkomst en door de hoge armoede waarin zij zich bevinden. De Emberá is de eerste gemeenschap in Amerika die erkent vrouwenbesnijdenis uit te voeren. Dit werd duidelijk toen in 2007 twee Emberá meisjes stierven als gevolg van een besnijdenis (Verenigde Naties, 2016[4]). Sinds dan mobiliseren de vrouwen van deze gemeenschap zich samen met de traditionele autoriteiten om de nodige culturele transformatie teweeg te brengen die moet leiden tot de uitroeiing van deze praktijk, via strategieën die de culturele logica en codes van de gemeenschap erkennen en respecteren [5].
Dit is slechts een van de vele publieke en private podia waarop de vrouwen van het land hun strijdpunten zichtbaar hebben gemaakt en zijn gaan versterken, ten behoeve van het transversaal maken van verschillende perspectieven en het genderperspectief, in de verschillende domeinen van een gemeenschap die zich als pluri-etnisch en multicultureel erkent.










































FEMINISMES & FOTOJOURNALISTIEK IN LATIJNS-AMERIKA
In Latijns-Amerika is de straat traditioneel een plaats voor protest. Het continent is ook een plek waar meisjes en vrouwen aangeven zich niet veilig te voelen. Niet toevallig neemt de feministische beweging de publieke ruimte (weer) in om geweld tegen vrouwen aan te klagen. Het gaat om feminicide, seksueel of gendergerelateerd geweld én het geweld van de ontginning van grondstoffen. Ook tegen dat laatste komen – vooral inheemse – vrouwen in verzet. De reguliere media slagen er niet in om deze protestacties en deze nieuwe beweging een plaats te geven. Alternatieve internetmedia vullen die leemte in en zorgen voor een vaak betrokken berichtgeving. De expressieve straatacties zorgen voor aanstekelijke beelden. Samen met de eisen van de feministische beweging vinden ze via sociale media hun weg naar een breed publiek.
Feminismos & Fotoperiodismo en América-Latina (Feminismes en fotojournalistiek in Latijns-Amerika) biedt een unieke inkijk in de diversiteit van de feministische beweging in Latijns-Amerika. Fotografen uit het hele continent kozen hun favoriete foto van de feministische beweging en acties in hun eigen land.
Fotografen:
Colectivo Las Niñas (Chili)
M.A.f.I.A - Movimiento Argentino de Fotógrafxs Independientes Autoconvocadxs (Argentinië)
Lucia Prieto (Argentinië)
Leandro Fernández (Argentina)
Sallisa Rosa (Brazilië)
Erick Dau (Brazilië)
Mariela Salaverry Vicente (Bolivia)
Liz Tasa (Peru)
Juan Zapata Sanchez (Peru)
Kimberley Brown (Ecuador)
Vanessa Terán (Ecuador)
Verónica Potes (Ecuador)
María Faciolince (Colombia)
Nelson Cárdenas (Colombia)
Ameno Córdova (Guatemala)
Curator:
Lisa Couderé
Javier Perugachi